De kracht van moederliefde

Een heel avontuur ligt achter mij of eigenlijk ons. Sinds achtentwintig weken ben ik niet meer alleen maar draag ik elke dag een uniek, prachtig kindje met mij mee. Hoewel de medische molen een pad is vol avonturen en emoties doet een zwangerschap daar zeker niet voor onder. Ieder op zijn eigen manier maar zeker niet minder mooi of minder zwaar. Dit punt waar ik zo naar verlangde, zo van droomde is nu al achtentwintig weken werkelijkheid. Ik zweef nog steeds op een roze wolk en die donkere randjes neem ik voor lief..

Het begon allemaal zo klein, zo broos en nog zo onwerkelijk. Een klein bolletje kwam er tevoorschijn en ook de eerste tekenen kreeg ik dat er toch echt een leven in mij aan het groeien was. Misselijkheid; zonder boven de pot te hangen, zere borsten, vermoeidheid en duizeligheid kwamen allemaal om de hoek kijken. Ik nam het voor lief en kon er zelfs zo nu en dan om lachen. Al snel had ik mijn ritme gevonden en wist ik wat goed was voor mijn lijf en mij. De magische grens werd bereikt en langzaamaan verdwenen de welbekende kwaaltjes. Ik had het gevoel weer mezelf te worden. Behalve mijn lijf want die bleef groeien en al snel was ik uit mijn garderobe gegroeid. Oh, wat was ik trots op het kleine mini bolletje. Ons kindje dat voorzichtig tevoorschijn leek te komen en de zwangerschap zelf leek mee te delen aan de buitenwereld.

Het begin leek voorbij te kruipen, de onzekerheid had mij in zijn greep maar eenmaal de magische grens voorbij te zijn gingen de weken sneller voorbij. Ik had weer energie en leek de wereld aan te kunnen. Tot de eerste tekenen van mijn lichaam. Het lichaam dat bleef groeien. Hoewel ik trots was, was het toch even slikken om mij in de spiegel te bekijken. Alles lijkt een andere vorm te krijgen en ook zit ik minder strak in mijn vel. Maar hé, bij het zien van die prachtige buik wetende dat mijn lichaam een kind kan en mag dragen had ik er al gauw vrede mee. Mijn oude garderobe lijkt te shinen in mijn kast. Elke keer als ik de kast even opentrek zie ik toch weer die oh, zo leuke broek. Niet te vergeten al die hakken die op een rij staan tentoongesteld zijn al iets onder het stof bedolven. Ze glimlachen en ik kan alleen maar toe kijken en hopen dat ik er ooit weer in zal passen. Mijn garderobe is nu heel wat uitgedund. Geen keuze meer uit vijftien broeken, zes jasjes en tientalle hakjes.. Soms even slikken maar als ik eindelijk een jurk heb gevonden en mijn buik er zo mooi in uitzie komen dan kan ik alleen maar glimlachen van trots. Geen broek, geen hakje dat dan mooier is dan dat. Die dikke billen neem ik maar even voor lief.

Het moment was daar, de twintig weken hadden we bereikt. Wat was ik zenuwachtig. Zo bewust dat het een medische echo is en dat er kansen bestaan dat niet alles goed is. Met klamme handen lag ik dan ook in de stoel. Alles werd bekeken en ik kon alleen maar ademloos staren naar het beeld. Wat ben je mooi, wat ben ik trots! In hoeverre ze het kunnen zien en nu kunnen beoordelen ben je helemaal gezond. Tranen biggelden over mijn wangen. Wat was ik opgelucht en dankbaar voor dit moment. De liefde die ik voor je voel is zo groots. Ik kan mij een leven zonder jou nu niet meer voorstellen. Jouw papa al net zo gespannen als ik. Vooral door mijn wilde verhalen. Ook hij haalde opgelucht adem maar vooral wat was hij trots. Vanaf dat moment konden we niet meer ophouden met glimlachen.

We kregen een nieuwe hobby erbij. Jouw kamertje kreeg alle prioriteit en shoppen is nu nog leuker dan ooit te voren. Jouw papa urenlang gestoeid met de kasten maar oh, wat z'n ze prachtig geworden. In de vakantie in alle hitte legden we samen de laatste hand aan jouw kamertje. Wat is het mooi geworden. Heerlijk om zo nu en dan even te gluren en te fantaseren van jou in het ledikantje. Nog zo onwerkelijk. Dat zal de kamer nog mooier maken. Jij erin, jouw geurtje en geluidjes achter die deur. Papa heeft een ontzettende goede smaak wat betreft kleding. Hij die er altijd piekfijn bij loopt zal ook zorgen dat jij dat ook doet. Zijn ogen beginnen te twinkelen als hij in z'n favoriete winkel voor jou staat. Ik moet soms dan echt even aan de rem trekken want anders koopt hij de hele collectie op. Hij is zo trots, zo blij met jou.. Het begint steeds werkelijker te worden, mijn kind.

Met het zwaarder worden, de kilo's die eraan groeiden kreeg ook mijn lichaam het zwaar. De eerste serieuze tekenen van bekkenklachten kwamen om de hoek kijken. Het lopen ging moeilijker, het slapen ging moeilijker en het veranderen van beweging ging moeilijker. Ik werd beperkt maar met de nodige oefeningen en af en toe een flinke massage probeerden wij het zo goed mogelijk onder controle te houden. Trots op mijn buik, de wereld kon er niet langer meer omheen liep ik door. Af en toe verbeet ik de pijn maar het was te dragen. Helaas werd het al gauw erger. Lopen ging haast niet meer, slapen is een drama, zitten is niet prettig en opstaan lukt soms niet meer alleen. Ik hield mij groot maar al gauw werd er opgemerkt dat het eigenlijk slecht ging. Dat er meer aan de hand was dan alleen bekkenklachten en rugklachten. Er werden oefeningen gedaan en mijn beperkingen kwamen al gauw aan het daglicht. Geschokt want ik moet nog wel een tijd ons kindje dragen. Er werd gesproken over een hernia/ischias. Dat was even slikken. Even voelde het of mijn lichaam mij (weer) in de steek liet, alsof ik faalde maar al gauw kwam ik hierop terug. Mijn lichaam heeft het maar mooi geflikt en draagt nu al achtentwintig weken een kindje. Hoe, daar hebben we het maar niet te lang over maar elke week is er weer één week bij. Ik ben dan ook trots en ben vastbesloten om zo lang mogelijk ons kindje te blijven dragen. Noem het de kracht van moederliefde. Nog steeds zweef ik op die roze wolk, zie ik de wereld door een roze bril.

Tuurlijk moet ik soms mijn tranen bedwingen. Als de pijn te hevig is of wanneer ik niet zelfstandig uit bed kan komen dan heb ook ik het even zwaar. Dan als ik ons kindje voel bewegen dan is het al snel verdwenen. Het gevoel is zo magisch. Mijn ''Moffel'' die af en toe nog lijkt te schrikken wanneer mijn buik beweegt of wanneer hij zijn hand op mijn buik legt en het flink voelt trappelen. Ik kan urenlang zoet zijn met liedjes zingen, het schaapje met muziek tegen mijn buik aanleggen en voelen hoe jij al reageert of het voelen dat jij je verplaatst. Dan lijk ik alles te kunnen dragen. Ben ik meer dan vastbesloten om minimaal de zevenendertig weken te bereiken. Hoe dat weet ik niet maar met de kracht van de liefde, mijn moederliefde voor ons kindje geloof ik en ben ik overtuigd dat het gaat lukken. Zo lang als het goed gaat met ons kindje, het nog steeds plezier blijkt te hebben daarbinnen en het verantwoord genoeg is. Het enigste wat ik wil is ons kindje, gezond en wel in mijn armen.

'Moeders zwemmen een oceaan over als ze weten dat aan de overkant een kind op hun wacht', zegt een Spaans spreekwoord.